یکی از مهمترین مسائل کلامی مساله علم و دین و رابطه بین آن هاست. این مساله به طور خاص از دورانی که علم تجربی در اروپا رشد سریع‌تری پیدا کرد و منجر به مخالفت در مقابل برخی گزاره‌های کلیسا شد، اهمیت دو چندانی یافت. در اینکه موضع اسلام در مواجه با علم تجربی چیست کتاب های فراوانی نوشته شده است اما این مساله به طور خاص اکنون مورد نظر بنده نیست. بلکه موضوعی که در این گفتار کوتاه به آن خواهم پرداخت مساله تکامل داروینی یا فرگشت است. این مساله از جنبه‌های مختلفی قابل بحث است. ریشه تاریخی تکامل گرایی، مدارک تکامل، تحولاتی که این نظریه وجود داشته است و وضعیت کنونی آن در محافل علمی قابل بحث است. از آنجا که این نظریه منجر به شکاکیت و یا الحاد خود مطرح کننده شده و برخی از آن به عنوان دستاویزی برای ترویج تفکر الحادی استفاده کرده و می‌کنند، مسائلی همچون تکامل و وجود خدا، اشرف بودن انسان ها و تکامل، اخلاق و تکامل نیز مورد بحث قرار گرفته و می‌گیرد.
می‌توان گفت تفکر داروینیسم و نه لزوما نظریه داروین به عنوان بت در محافل علمی مخصوصا غربی پرستش می‌شود به طوری که اجازه مطرح شدن هیچ نظری در مخالفت با آن داده نمی‌شود. بنده نیز در مناظرات گوناگونی که پیرامون تکامل و داروین داشته ام به مواردی بر می‌خوردم که طرف مقابل ادعا می‌کرد: اکنون تکامل به عنوان یک حقیقت در جهان پذیرفته شده لذا نباید در مورد آن گفتگو و بحث کرد. گرچه این شیوه جزم گرایانه در مواجه با یک نظریه تجربی، خلاف قواعد تجربی است اما در مورد نقد جزئی تر آن در آینده صحبت خواهم کرد. آنچه در پایان این بخش برای عزیزان در نظر گرفته‌ام مستندی پیرامون برخی دانشمندان، معلمان و … است که صرفا در مورد خلقت گرایی و یا به عبارتی کریشنیسم صحبتی کرده اند، اما یا از محافل علمی اخراج شده یا شغل خود را از دست داده و یا تهدید شده اند.
در مطالب آینده به طور مفصل تری پیرامون داروین و تکامل و مباحث مربوط به آن گفتگو خواهیم کرد.